Produkcja kiszonki z kukurydzy jest zabiegiem wbrew pozorom dość trudnym i skomplikowanym, gdyż w dość krótkim czasie zielonkę z kukurydzy należy rozdrobnić, zawieść z pola do silosu i ugnieść. Aby taki zabieg się udał trzeba dysponować odpowiednim parkiem maszynowym. Zielonka kukurydziana z całej powierzchni powinna być zebrana i zakonserwowana najlepiej w ciągu 2-3 tygodni. Jest to doskonała pasza objętościowa dla krów mlecznych i bydła opasowego. Zielonkę z kukurydzy najlepiej zbierać przy dojrzałości woskowej lub woskowej szklistej, gdy zielonka ma 35% suchej masy, a udział ziarna w masie rośliny stanowi 40-45%. Najwyższy plon zielonki z kukurydzy jest przy dojrzałości mleczno-woskowej. O plonie przy tej dojrzałości decydują części wegetatywne rośliny. Zdecydowanie łatwiej jest wtedy taką zielonkę zakisić. Gdy nie mamy odpowiedniego parku maszynowego, to zbiór w fazie dojrzałości mlecznej jest zalecany.

Wartość pokarmowa takiej kiszonki jest trochę gorsza smakowo i wartość energetyczna takiej kiszonki jest  mniejsza. Kiszonki takie dla bydła są trochę kwaśne pH  jest poniżej 3.7, ale ziarniak łatwiej rozdrobnić i zakisić. W takiej fazie kukurydzę ścinamy trochę wyżej na wysokości około 40 cm. Gdy sucha masa w zielonce kukurydzianej przekracza 40% zakiszanie jest utrudnione, gdyż zielonka sprężynuje. Bardzo ciężko się ją wtedy ugniata. Gdy zależy nam na jakości kiszonki najlepiej wybrać odmiany średnio-wczesne FAO 230-250, a gdy zależy nam na wielkości plonu zielonki należy wybrać odmiany średnio-późne FAO 260-290. Ważne jest też rozdrobnienie zielonki, a zwłaszcza ziarniaków kukurydzy. Zasada jest taka, że im bardziej dojrzała kukurydza, tym powinna być drobniej posiekana. Gdy sieczkarnię ustawimy na teoretyczną długość cięcia  0,6-0,8 cm to praktycznie 100% ziarniaków będzie uszkodzona, albo rozgnieciona. Jest to istotny warunek strawienia skrobi ziarniaka zwłaszcza dojrzałego  przez żołądki przeżuwaczy.

Kukurydza jest bardzo dobrym surowcem kiszonkarski, często nawet miesza się ją z innymi roślinami które gorzej się kiszą. Cukier nie wykorzystany w procesie kiszenia kukurydzy, wykorzystywany jest przez bakterie do produkcji kwasu mlekowego. Z chwilą dostępu powietrza stanowi doskonałą pożywkę dla drożdży i pleśni. Takie zagrożenie występuje w okresie skarmiania kiszonki przez bydło. Konserwowanie kukurydzy preparatami mikrobiologicznymi skutecznie zapobiega tworzeniu się przez bakterie kwasu masłowemu, na bazie kwasu mlekowego w kiszonce- fermentacji wtórnej.