Nawet najbardziej sprzyjające warunki pogodowe nie są w stanie zapewnić sukcesu w uprawie kukurydzy. Potrzebne są bardzo wydajne i sprawdzone w naszych warunkach pod względem wczesności odmiany mieszańcowe kukurydzy. Mamy do dyspozycji 162 odmianwpisanych do Krajowego rejestru, w tym 19 najnowszych zarejestrowanych nie dawno. Około 90 mieszańców jest przeznaczonych do uprawy na ziarno, w tym 30 o bardzo dobrej strukturze kolby (stosunku ziarna do rdzenia) może być wykorzystywana do produkcji CCM (kiszonki z odkoszulkowanych kolb dla trzody chlewnej). Około 60 mieszańców przeznaczonych jest do uprawy na kiszonkę z całych roślin, a około 20 to formy ogólnoużytkowe nadające się do uprawy na ziarno, kiszenie i CCM. Większość firm hodowlanych zaleca do uprawy swoich mieszańców na ziarno jak i kiszonkę. Jest to poniekąd i słuszne, gdyż takie mieszańce wnoszą do kiszonki duży udział kolby i ziarna. Udział polskich odmian stanowi 35-40%. Od 2004 roku obok odmian z Krajowego Rejestru dopuszczone są odmiany z tzw. wspólnego katalogu odmian (CCA), zarejestrowane w dowolnym kraju Unii Europejskiej. Jednak wiele tych odmian są zbyt późne jak nasze warunki, dlatego ukazało się zarządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi wykaz takich odmian, które nie mogą być przedmiotem dystrybucji w Polsce. Większość odmian ocenia się na podstawie klasyfikacji liczbowej przyjętej przez FAO, według której dzielą się one na:

• wczesne FAO do 200.
• średnio wczesne FAO 200-240.
• średnio późne FAO 250-290.
• późne FAO większe od 290.

Polska podzielona jest na 3 rejony uprawy kukurydzy:

• rejon I południowo-zachodni i południowo-wschodni - uprawa na ziarno i CCM odmiany FAO do 280 i uprawa na kiszonkę odmiany FAO do 300.
• rejon II środkowy-uprawa na ziarno i CCM odmiany FAO do 240, uprawa na kiszonkę odmiany FAO do 280.
• rejon III północny i podgórski-uprawa na CCM odmiany FAO do 200, uprawa na kiszonkę odmiany FAO do 240.

Pod względem genetycznym odmiany mieszańcowe wszystkich klas mogą być mieszańcami pojedynczymi (SC) powstałych ze skrzyżowania dwóch linii wschodnych, mieszańcami trój liniowymi (TC) powstałych z trzech linii wschodnych, lub mieszańcami podwójnymi (DC) powstałych z czterech linii wschodnych. Najwartościowsze są mieszańce pojedyncze, które charakteryzują się dużym wyrównaniem wszystkich cech. Do uprawy na ziarno w warunkach Polski nadają się plenne odmiany wczesne, odporne na choroby i szkodniki, niewylegające i osadzające kolby dostatecznie wysoko do zbioru mechanicznego. Charakteryzują się dużą i długą aktywnością chlorofilu, aż do pełnej dojrzałości, oraz łatwością oddawania wilgoci przez ziarniaki (wysychanie) podczas dojrzewania. Podczas omłotu rdzeń kolby nie powinien się rozrywać, a kolba łatwo się odkoszulkowywać i wymłacać. Odmiany uprawiane na CCM winny wytwarzać kolby o dużym udziale ziarna i małym rdzeniu. Odmiany na kiszonkę z całych roślin powinny osiągać przynajmniej dojrzałość woskową. Powinny to być odmiany plenne bogato ulistnione.